Ölüm, bir ‘AKP projesi’ olabilir mi?

Ağızların tadını kaçıran ölümü, çokça hatırlayın. Hatırlayın ki her gülüşün ardından bir gölge uzanır, her şen kahkahanın yankıları arasında ölümün fısıltısı gizlidir. Hatırlayın ki, en ihtişamlı sarayların duvarları bile zamanın ve ölümün acımasız iştahına karşı koyamamıştır. Hatırlayın ki, en güçlü imparatorların bile tahtları çürüyüp yok olmuş, kemikleri toprağa karışmıştır.

Ölüm, bir son değil, bir dönüşümün başlangıcıdır. Bir bitiş değil, sonsuz bir döngünün parçasıdır. Her şeyin doğuşu ve yok oluşuyla örülü bu döngünün içinde, ölüm sadece bir kapıdır. Bu kapıdan geçmek, bir başka dünyaya, bilinmeyene adım atmaktır. Bu bilinmezliğin korkusu, insanın ruhunu kemiren en büyük zehirdir. Fakat bu korkuyu besleyen, ölümün kendisinden çok, ölümden sonraki hakkında bilmediğimizdir.

Ölüm, yaşama sıkı sıkıya bağlıdır. Birinin varlığı diğerinin varoluşuna bağlıdır. Yaşamın ta kendisi, ölümün sürekli tehdidi altında varlığını sürdürür. Bu tehdit, yaşamı değerli kılar, onu daha anlamlı, daha yoğun hale getirir. Her anın kıymetini bilmemizi, her nefesi derin derin içimize çekmemizi, her sevgiyi doyasıya yaşamamızı sağlar. Ölümün gölgesinde dans eden yaşam, daha parlak, daha güzel, daha anlamlıdır. Acımasız bir gerçekliğin farkındalığı, hayatın güzelliklerine daha duyarlı olmamızı sağlar.

Ağızların tadını kaçıran ölüm, sadece bedensel bir son değildir. Aynı zamanda, sevdiklerimizi, dostlarımızı, hatıralarımızı kaybedişin derin acısıdır. Bu acı, yıpratır, sarsar, paramparça eder. Fakat bu acı da, yaşamın bir parçasıdır. Bu acı sayesinde, kaybetmenin değerini anlar, sahip olduklarımızın kıymetini daha iyi takdir ederiz. Ağladığımızda, kaybettiğimiz için değil, onları sevdiğimiz için ağlarız. Acı, sevginin bir başka yüzüdür.

Ölümü çokça hatırlayın, ki yaşamın geçiciliğinin farkına varın. Her anı doyasıya yaşayın, her sevgiyi kucaklayın, her anı değerlendirin. Ölümün gölgesi altında dans etmeyi öğrenin, ki yaşamın güzelliğinin tadını çıkarın. Hatırlayın ki, en güzel çiçekler bile solar, en güçlü ağaçlar bile devrilir, en parlak yıldızlar bile söner. Fakat bu yok oluş, yaşamın sonsuz döngüsünde yeni bir başlangıcın habercisidir.

Ölüm, bir son değil, bir dönüşümdür. Bir veda değil, bir buluşmadır. Onu kabul etmeyi, onunla barışmayı öğrenin. Çünkü ölüm, yaşamın ayrılmaz bir parçasıdır. Onu hatırlamak, yaşamı daha anlamlı kılmanın, daha dolu yaşamanın yoludur. Ağızların tadını kaçıran ölümü çokça hatırlayın, ki yaşamın tadını daha iyi çıkarabilesiniz. Unutmayın ki, her gün yeni bir başlangıçtır, her an bir hediye, her nefes bir nimettir. Ölümü hatırlayarak, yaşamın değerini daha iyi anlayın, her anı dolu dolu yaşayın ve sevdiklerinize sıkıca sarılın. Çünkü hayat kısa, ölüm ise kaçınılmazdır.